اضطراب را با استرس اشتباه نگیریم

خیلی از آدم‌ها هستند که  قبل از انجام کارهای خاصی مانند، سخنرانی کردن برای گروهی، آماده شدن برای اجرای موسیقی، شرکت کردن در مسابقه ورزشی یا خواندن یک بیت شعر عصبی می‌شوند یا می‌ترسند.

این افراد در این موقعیت ها دست و پای خود را گم می کنند و دچار نوعی سردرگمی می شوند.

روانشناسان این حالت را استرس یا فشار روانی تعریف می کنند.

استرس می تواند تاثیرات روانی و جسمی بر فرد داشته باشد که بالا رفتن ضربان قلب، تعریق دستان، مشکلات تنفسی و سردرگمی و نگرانی مستمر از علائم آن است.

سازمان بهداشت جهانی (WHO) استرس را فرایندی پیشرونده می داند که هر لحظه ممکن است وضع موجود را خراب تر کند.

به این ترتیب که در این شرایط ما نمی توانیم بر اوضاع خود مسلط شویم و واکنش های غیرمعقولانه از خود نشان می دهیم.

بعضی از محققان استرس را به عنوان تعاملی بین فرد و جنبه‌هایی از محیط و بعضی دیگر به عنوان  یک پاسخ و برخی دیگر به عنوان یک محرک تعریف کرده‌اند .

استرس با اینکه شرایط ناگواری برای فرد به وجود می آورد و باعث احساس خشم، ترس و ناکامی ‌می‌شود و سلامت بدنی و روانی افراد را به خطر می‌اندازد.

اما در اندازه کم می‌تواند اثر مثبت داشته باشد، باعث افزایش انگیزه شود و محرکی برای مقابله با موقعیت‌های مشکل زا باشد.

رویدادهای محیطی که علل ایجاد کننده استرس هستند، عوامل استرس زا نامیده می‍ شوند .

این عوامل شرایطی دارند که آغاز کننده یک تغییر در وضعیت فیزیکی یا روانی به حساب می آیند.

به‌عبارت‌ دیگر، برهم زننده تعادل فیزیکی و روانی هستند.

استرس‌زا‌ها مثبت یا منفی هستند و عکس‌العمل‌های فیزیولوژیکی در فرد ایجاد می‌کنند .

معمولا بین فهم استرس و اضطراب دچار اشتباه می شویم.

لازم است بدانیم اضطراب احساسی بسیار ناخوشایند، اغلب مبهم، دلواپسی است که با یک یا چند تا از احساس‌های جسمی‌ همراه می‌شود.

مثل احساس خالی شدن سر دل، تنگی قفسه سینه، تپش قلب و  به تعبیری دیگر وجه افتراق استرس و اضطراب در مشخص یا نامشخص بودن منبع هراس است.

بدین ترتیب که در استرس منبع ترس مشخص است و فرد می داند دقیقا از چه چیزی می ترسد.

اما در اضطراب مشخص نیست و بیشتر حالت نگرانی و دلهره وجود دارد.

اما چگونه می توان استرس را کنترل کرد؟

روانشناسان و مشاوران در پژوهش ها و کارهای درمانی خود به این نتیجه رسیده اند که روش هایی می تواند در کنترل استرس موثر باشد.

از جمله: تغییر نگرش در فرد، القای باورها و افکار مثبت یا مثبت اندیشی، روش های ذهن آگاهی یا مراقبه، تقویت بنیان های معنوی و باور به معنویت به عنوان راهی که زندگی را هدفمند می کند و  قرار گرفتن در شرایط و خانواده امن و همدل.