الف ) سبک پیشامدرن :

1) رئالیسم:

اصل بر این است که نویسنده در اثر خود تخیل خود را چندان به کار نگیرد، بلکه با بی‌طرفی و به دور از هرگونه قضاوتی تنها راوی یک داستان باشد.

داستانی درباره زندگی مردم رنج‌کشیده و ضعیف و کارگران و پیشه‌ورانی که تا آن زمان در هنر و ادبیات توجه زیادی به آنها نشده بود.

نویسندگان رئالیست می‌کوشیدند زندگی مردم زمان خود را به شکلی کاملاً عینی و واقعی در آثار خود منعکس کنند.

2) ناتورالیسم :

مکتبی است که احساس، عاطفه و تخیل را کنار می گذارد.

و بر واقعیت های طبیعت و اصول و قانون های علمی تکیه دارد.

ناتورالیسم یا طبیعت‌گرایی رخنه در روند‌های ماهوی و عمقی واقعیت را وظیفه ی خود نمی‌شناسد.

بلکه کافی می‌داند که خلاقیت هنری به کپی کردن اشیا و پدیده‌های تصادفی و انفرادی واقعیت بپردازد.

ب) سبک مدرن:

1) داستان های تمثیلی:

داستان هایی است که در آنها درون مایه و خصلت و سیرت، جانشین مفاهیم دیگری می شوند.

و از این لحاظ این داستان ها دو بعد دارد. بعدی که مورد نظر نویسنده است و بعدی که در آنها درون مایه و خصلت…. مجسم می شود.

مثل داستان قصر، اثر کافکا و بوف کور از هدایت که از مصالح و رویداد های به ظاهر واقعی برای بیان اغراض فلسفی و عرفانی و اجتماعی و مذهبی استفاده شده است و در کل جنبه ی تمثیلی دارد.

2) داستان های نمادین:

داستان هایی است که در آن مفاهیم اخلاقی یا کیفیت های روحی و روشنفکرانه به قالب عمل در می آید.

وقتی داستانی، فکر یا عقیده یا شخصیتی را ارائه می دهد ممکن است آن داستانی نمادگرا گرفت.

یعنی داستانی می تواند نمادین باشد که در آن مفهومی یا عقیده ای، نماد چیز دیگری باشد.

در نهایت داستان نمادین، داستانی است که محتوای آن خواننده را به چیزی بیشتر از خودش راهنمایی کند.

3) داستان های سورئالیستی:

نویسنده داستان های سورئالیستی، واقعیت های جهان واقعی و زندگی روزمره را در کنار حوادث خارق العاده می بیند .

به همین دلیل است که دنیای وهم انگیز و عجیب و غریب، عادی و طبیعی جلوه می کند.

ج) سبک پست مدرن:

عنصر زبانی آثار پست مدرن، طنز (Satire) است.

طنز هم ابزار موثری است در دست پست مدرن‌ها برای به سخره گرفتن روابط و پیوندهای شکل‌گرفته در جهان واقعی و داستانی دوران کلاسیک و مدرن.

همچنین است عنصر طعنه (Irony) که کارکردی مشابه با طنز و هجو دارد.

در واقع در داستان های پست مدرنیستی نوعی گسست وجود دارد و روایت آن ها تکه تکه و پاره پاره است.

داستان های پست ‌مدرنیستی همواره در لایه‌ای از ابهام روایت می‌شوند تا به خواننده اجازه دهند برداشت‌های چندی از جهان داستان داشته باشد.